Hospicjum jest to placówka działająca w celu wsparcia chorych w ostatnich stadiach ich choroby. Hospicja znajdują się w całej Polsce, dlatego niezależnie od miejsca, w którym konieczne jest hospicjum, Śląsk i inne rejony Polski proponują najlepsze ośrodki zapewniające wsparcie i opiekę nad chorymi. Wyróżnia się hospicja stacjonarne oraz domowe. Czym się różnią?

W pierwszym rzędzie hospicja stacjonarne wymagają stałego umieszczenia chorego w placówce hospicyjnej. Nie jest to szpital, jednak pracują w tym miejscu umiejętni doktorzy, pielęgniarki, rehabilitanci, psychologowie a także duchowni, którzy dokładają starań wspierać chorych emocjonalnie. Hospicjum jest w gruncie rzeczy domem, w którym chorzy z reguły zostają do końca swoich dni. Stacjonarne ośrodki skierowane są do osób, które są osamotnione, ich rodzina (zobacz również terapia małżeńska warszawa) jest daleko lub nie jest w stanie opiekować się nimi bądź opieka w domu nie jest właściwa. Bliscy jednak powinni nieprzerwanie włączać się w opiekę chorego, odwiedzać go oraz dawać mu wsparcie, którego tak potrzebuje - czasami wystarczy potrzymać kogoś za rękę albo dać mu dobre słowo.

Hospicja domowe to sposobność opieki nad chorym w domu: śląskie domowe hospicja. Każdego dnia przychodzi do niego zespół hospicyjny składający się z doktora, pielęgniarek, fizjoterapeuty oraz psychologa. Mogą oni przychodzić o każdej porze dnia i nocy zależnie od potrzeb pacjenta. Zespół hospicyjny ma za zadanie także przekazać odpowiednią wiedzę i wskazówki bliskim pacjenta, by byli zorientowani, w jaki sposób się nim opiekować. Do tego pomaga w otrzymaniu pożądanych świadczeń oraz zapewnia dostęp do narzędzi, które są potrzebne do właściwej opieki. Dom to najlepsze miejsce dla pacjenta, albowiem może być on tu nieustannie z bliskimi i nie musi zmieniać środowiska na tygodnie czy miesiące swojego życia. Jeśli jednak stan pacjenta się pogarsza, trzeba go poddać hospitalizacji - czasem opieka w domu staje się po prostu niemożliwa. Wyróżnia się także oddziały dziennego pobytu, lecz nie są one tak popularne, albowiem hamują je nie zawsze sprzyjające umowy z NFZ. Muszą być finansowane z dodatkowych źródeł, zaś zajęcia dla chorych trwają tylko zazwyczaj około sześciu godz. w ciągu dnia.